Ho heitte AnnKatrine og ho ligna på enj mannj

sengja hinnja knirka og ho hallja litegrann

ej gjor’ so godt ej konnje men ej rodde mej på grunnje’ - longt frå land

I gronnje va ho grynnje og ej tykte det va synd’ det - for enj mannj

 

Men om kvelden va’ det koseli’ - ho vart so nydeli’

og ej tenkte det at jammen e’ det godt å vere te’

sjøl’om mannje’ blir for slappe og he ingji te’ å klappe nå fram.

Sengja hinnja knirka og ho hallja litegrann

 

Ho heitte Ann Katrine

Ho vakje særle’ fine

ho hadde alt ej trengde

og ho va ikkje strenge

 

Ettekvart so fekk me klaka på oss bra med problem

og rådinje svikta - det vart berre verk igjen

og det so va’ so bra vart opp i ingen ting å ha

og når viljå va brent opp va det lite vits i å vere gra’